De Otogikan vergast ons op een uitstekend ontbijt, hoewel hier, zoals tijdens onze vorige twee koncertreizen, opnieuw honderd procent traditioneel Japans. Gedaan met de toastjes en westerse jam, zoals bij Kumi en Professor Yu thuis. Hier in Kawamoto is het eten 'gewoon' - dus niet chique "à la Europa' - en dat betekent niets minder dan geurige zeewiermiso soep in een lakwerk potje voorzien van idem dito deksel. Daarna witte kleefrijst, ook al met een deksel warm gehouden, in een porseleinen kom. Gepekelde gember en groeten, respektievelijk in een minuskuul vierhoekig schaaltje met bladvormig geplooide hoeken en op een ondiepe, ovalen schotel uit antracietkleurige korrelige klei gedraaid. Verder nog een potje vol onooglijk kleine visjes, die met hun transparante lijfjes en grote, zwarte ogen je meelijwekkend aanstaren op je nuchtere maag.

Maar o wee. Natuurlijk wordt een Japans ontbijt vergezeld van -overigens heerlijke- groene thee. Doch dat is aan Godfried-Willem niet besteed. Daar begint onze oude, hilarische koffiesmeekbede weer: ni kohii, doozo, koohi ni. Het dienstmeisje staart me met even grote vissenogen aan en weer voel ik de moed in mijn schoenen zinken. Ook mijn twee opgeheven vingers interpreteert ze liever als een vredesteken, dan te durven begrijpen wat die twee Europese barbaren daar wel willen, tegen alle welvoeglijkheid, traditie, stijl en wie weet waar ze zich verder nog allemaal op beroept om ons zo onbegrijpend aan te staren, in.

Maar ze kent me nog niet. Ik laat mijn vraag niet zomaar in de wind slaan. Uiteindelijk zit er niets anders op dan recht te staan -o westerse en wellicht ook Japanse beleefdheidsregels - en me naar de keuken te begeven. Ik zie de ongelovige blikken van het keukenpersoneel en de geamuseerde lach rond de lippen van de festivalgangers.

"Kohii, kohii", laten ze me smeken en de oudste vrouw in de keuken doet me gebiedend teken te gaan zitten. Even later komt ze met een stalen blik in haar ogen een blauw Chinees dessertkopje voor onze neus poten. Alles uit haar houding verraadt haar misprijzen: "Koffie als ontbijt!"
Ik gniffel zenuwachtig tot Godfried dat toen ik kind was mijn moeder thuis een identiek servies had voor de feestdagen. Maar waarom Japanners hun koffie schenken in Chinees drakenporselein, terwijl ze hun overzeese buren niet bepaald op de handen dragen, is en blijft een raadsel, dat ik voorlopig maar niet met nog meer vragen ophelderen zal.

(wordt vervolgd)
M.D.

voor 4 personen:
	tofu halve wakame (zeewier) 5g (gedroogd) of 15g (gezouten) abura-age 1 stuk niboshi-dashi 3 en halve kopjes miso 60g dunne prei naar wens

gebruik van het wakame :
(1) gezouten wakame : alvorens te wegen het zout van de wakame schudden. Onder stromend water wassen en 1 minuut in koud water laten weken. Goed laten uitlekken en in kleine stukjes snijden.
(2) gedroogde wakame : maximum 5 minuten in een grote kom koud water weken. Laten uitlekken en de centrale stengel verwijderen. In kleine stukjes snijden.
 
bereiding :
1/ De abura-age ontvetten door hem in een pannetje met kokend water onder te dompelen. Goed laten uitlekken en in fijne reepjes snijden.
2/ In een ketel de niboshi-dashi aan de kook brengen. De abura-age toevoegen en enkele minuten laten koken. Het vuur kleiner zetten.
3/ De miso rechtstreeks in de soep (met de stamper doorheen de zeef) oplossen.
4/ Het wakame en de tofu (in kleine blokjes gesneden) toevoegen. Bij de eerste kook het vuur doven.
5/ Voor het opdienen fijn gesneden prei in de kommen doen.
 
nota :
- niet te lang laten koken nadat de miso toegevoegd is.
- er zijn 3 soorten miso: kome-miso, mugi-miso en awase-miso. Zij kunnen naar smaak afzonderlijk of vermengd gebruikt worden.
- naar smaak kan zowel momen-tofu, soft-tofu of kinugoshi-tofu worden gebruikt.
- in sommige winkels kan je kant en klare wakame vinden die je rechtstreeks (2 tl voor 4 personen) aan de soep kan toevoegen.